Van Verloskunde naar Neurologie

Pauline heeft er een behoorlijk gevarieerde carrière in de zorg op zitten. Van verpleegkundige naar teamleider en opleider op de verloskunde. En zelfs een rol als adviseur kwaliteit was voor haar weggelegd. Na al die ervaring wist Pauline één ding zeker: als het erop aan komt ligt haar hart toch echt bij de directe patiëntenzorg. En dan het liefst een beschouwend specialisme. En zo kwam Pauline terecht op de Neurochirurgie.

Overal slangetjes

“Toen ik hier startte vond het heel erg interessant, maar ook héél erg eng.” Vertelt Pauline “Bij verloskunde zag ik relatief gezonde vrouwen. Hier op de Neurochirurgie zie je patiënten met allerlei slangetjes uit hun hoofd zoals een tracheacanule (buisje) in de hals of een maagsonde. Daarbij zijn patiënten soms ook nog incontinent of kunnen ze niet praten. Maar in 2,5 jaar tijd heb ik het specialisme toch goed in mijn vingers gekregen.

Fysiek werk

“Patiënten zijn vaak halfzijdig verlamd, hebben een dwarslaesie of komen net uit een operatie. Ze bewegen daardoor moeilijk. Dat maakt het werk fysiek zwaar. Tijdens de dagstart brengen mijn collega’s en ik elkaar elke ochtend even op de hoogte van de zorgzwaarte van onze patiënten. Dan kunnen we elkaar om hulp vragen of hulp geven. En gelukkig zijn er tegenwoordig veel hulpmiddelen beschikbaar. Vooral de tilliften zijn een verrukking. Dat was vroeger wel anders.” lacht Pauline.

Domme vragen bestaan niet

Volgens Pauline is een fijn leerklimaat belangrijk. En die is er op de afdeling. “Tegen onze leerlingen zeg ik vaak ‘Het komt vanzelf. Je hoeft niet alles op dag 1 te weten.’ Ik vind het fijn om studenten te blijven begeleiden, want zij houden mij ook scherp. Soms leren leerlingen het anders dan dat ik heb geleerd. Dan vraag ik altijd door, want zo verbreed ik mijn kennis ook weer. Er zijn geen domme vragen. En ik weet ook lang niet alle antwoorden, maar als je vragen stelt kunnen we samen zoeken naar het antwoord.”

Zorg voor elkaar

Neurologische kennis is een prachtige basis om te hebben als verpleegkundige, volgens Pauline. “We zien van alles voorbij komen. Mensen bij wie letterlijk de schedel is ingeslagen. Of patiënten met kanker in hun hoofd. Omdat patiënten niet altijd volledig bewustzijn hebben is het belangrijk om ook duidelijkheid te geven aan hun naasten. Laatst zei ik tegen hun ouders ‘Je kunt misschien niet in elke situatie je zoon helpen zoals je zou willen, maar je kunt wel zorgen dat je samen sterk blijft. Dus zorg ook voor elkaar.’ Ik zag dat ze mijn woorden konden waarderen. Ook dat maakt het werk dankbaar.”