Lisa van Deijk (25) is anesthesiemedewerker in opleiding bij Erasmus MC. Haar opleiding verliep iets anders dan verwacht. De laatste twee maanden ondersteunde zij op de ‘COVID IC’. Ze vertelt over haar ervaring.

Erasmus MC nummer 1

Lisa begon een aantal jaar geleden aan haar studie Bachelor Medische Hulpverlening, met de intentie de anesthesie kant op te gaan. “Helaas waren er te weinig stageplaatsen waardoor ik twee jaar achtereen geen stageplek had. Ik besloot er een punt achter te zetten en te solliciteren naar een leer-/werktraject tot anesthesiemedewerker. Ik was eigenlijk bij een ander ziekenhuis aangenomen, maar het Erasmus MC stond bij mij altijd op nummer één.”  

Wisselwerking

En dat kwam vooral door het soort ingrepen die je in het Erasmus MC tegenkomt, vertelt Lisa. “Je wordt opgeleid voor alle specialismen. Hier kom je zowel laag- als hoog complexe ingrepen tegen. Je hebt een heel breed werkveld wat voor het leerproces alleen maar gunstig is. Ik vind het fascinerend om bij een voor mij nieuwe operatie te staan en te leren hoe de anesthesie invloed heeft op de operatie, maar ook zeker hoe een operatie invloed heeft op de anesthesie. Het is echt een wisselwerking waardoor je heel goed leert op elkaar in te spelen.”

Een voorrecht

Elke operatie is bijzonder, volgens Lisa, maar toch zijn er operaties die eruit springen. “Bijvoorbeeld operaties die niet veel gedaan worden in Nederland, zoals een wakkere craniotomie. Dat voelt heel speciaal en is echt een voorrecht om daarbij te mogen zijn en van te mogen leren. Maar zo aan het begin van de opleiding vind ik het ook heerlijk om een OK-programma te hebben met meerdere, korte laagcomplexe ingrepen. Dan kan je zelf wat meer doen, waardoor je snel groeit. Ik heb in een jaar tijd al zoveel geleerd.”

Anders dan verwacht

Lisa zit nog middenin haar opleiding, maar de afgelopen twee maanden liepen iets anders dan verwacht. “Toen duidelijk werd dat er een extra afdeling voorbereid werd om als ‘COVID IC’ te dienen, zijn onder andere wij als anesthesie studenten ingezet om de afdeling in te richten zodat deze twee dagen later in gebruik genomen kon worden. Daarnaast zijn we ingezet op de IC, om te ondersteunen in de patiëntenzorg. Ook in de avond en nachten, ook al doe ik dat normaal gesproken nog niet. Ik wilde doen wat nodig was.”

“Natuurlijk vond ik het van tevoren wel spannend. Ik heb geen verpleegkundige achtergrond en om dan gelijk op een IC te staan waar onstabiele en ernstig zieke patiënten liggen is meteen wel een grote stap. Maar ik heb deze situatie wel gezien als een kans om me verder te ontwikkelen.”

Sleutelpositie

Toch waren er wel wat overeenkomsten met Lisa’s normale werk. “Patiënten liggen continu aan de monitor. Wij waren als anesthesiemedewerkers dan ook verantwoordelijk voor de monitoring, omdat we ervaring hebben met de monitoren, medicijnpompen en bijbehorende geluiden die ons gelijk triggeren. Het is dezelfde apparatuur, alleen in een andere omgeving. We hadden eigenlijk een sleutelpositie. Collega’s vertrouwen erop dat je ingrijpt wanneer nodig en hen waarschuwt wanneer er een monitor afgaat.”

Vol ornaat

“Ik vond het heel leuk om aan bed te staan. De eerste dagen ben ik samen met een IC-verpleegkundige de patiëntboxen op gegaan om de patiënt te verzorgen. Je doet in vol ornaat een paar keer per dag je ronde en moet zorgen dat je alle benodigde spullen bij je hebt. Je kunt niet zomaar even de kamer af. Daarom had iedere kamer een babyfoon, zodat je het altijd aan iemand kon vragen als iets nodig had.”

Brok in m'n keel

De ervaring op de IC ging Lisa niet in de koude kleren zitten. “Door de babyfoon hoorde je ook wanneer er familie op bezoek was. Ik zette het soms bewust wat zachter, om de familie privacy te geven. Maar ook voor mezelf, want het gaf me soms ook een beetje een brok in m’n keel. Bijvoorbeeld de laatste woorden voor een overlijden of een hoopgevende boodschap van een vrouw in de hoop dat haar man het zou horen. Ik vond het soms best heftig, zeker omdat ik normaal gesproken helemaal niet te maken heb met de familie van een patiënt. Maar het is heel bijzonder om mee te maken hoe dankbaar familie is dat er zo goed voor hun geliefde gezorgd wordt. Er gebeuren in zo’n periode ook mooie dingen.”

Blijven communiceren

“Het mooie van deze situatie, met al zijn hoogte- en dieptepunten, is dat iedereen in zo’n korte tijd dichter naar elkaar toe groeit. Niemand kende elkaar, maar we maakten allemaal hetzelfde mee. Dat schept een band. Het is belangrijk om te blijven communiceren en af en toe je hart te luchten. Ik hoop dat (toekomstige) collega’s hier net zoveel waarde aan hechten als ik. Wees lief voor elkaar en sleep elkaar en jezelf er doorheen”, sluit Lisa af.