Megan Grotenhuis (25) is IC Neonatologieverpleegkundige in opleiding. Vroeger had ze nooit gedacht dat ze zou gaan werken op de IC Neonatologie. Ze vertelt waar haar liefde voor het vak is begonnen en hoe de opleiding tot nu toe bevalt.

Liefde voor het vak

Het Erasmus MC-Sophia was Megan niet onbekend toen ze begon aan de opleiding tot IC Neonatologieverpleegkundige. Ze haalde hier eerder haar kinderaantekening. Tijdens deze opleiding is haar liefde voor neonatologie begonnen: “Ik vond de allerkleinste baby’s altijd eigenlijk heel spannend, ze kunnen natuurlijk niet vertellen hoe ze zich voelen. Maar toen ik tijdens de kinderaantekening stage liep op de high care neonatologie wist ik dat ik hierin verder wilde. De complexiteit van zo’n klein lijfje wat nog volop in ontwikkeling is en de samenzorg met ouders maakt het heel uitdagend, maar ook dankbaar.”

Behandeling intensiveren

Na het behalen van haar kinderaantekening verliet ze het Erasmus MC, om niet veel later weer terug te keren: “Ik miste de complexiteit van een academisch ziekenhuis. Als een kindje in een ander ziekenhuis niet meer behandeld of niet meer voldoende ondersteund kan worden in de beademing, komen ze naar ons om de behandeling te intensiveren. Als het ergens kan, dan is het hier. Er liggen hier baby’s die met 24 weken geboren worden, soms ook nog veel te klein voor de zwangerschapsduur, of die intensief behandeld moeten worden door complicaties tijdens de bevalling. Maar ook baby’s die geopereerd moeten worden aan de darmen. Daarin zijn wij gespecialiseerd. Het is bijzonder om daar onderdeel van te zijn.”

Vooral praktijk

“De opleiding duurt in totaal 14 maanden. Dat klinkt kort, maar het is wel heel intensief. Je begint met de BIAZ (Basis Intensieve Academische Zorg) waarin je weer terughaalt en nog wat dieper ingaat op wat je hebt geleerd op het mbo/hbo. Daarna is het vooral praktijk met af en toe een dag theorie. Die lessen krijgen we van docenten uit de praktijk, artsen waar we nu mee werken staan straks les te geven.”

Veel zelfstandigheid

“Tijdens de praktijkperiodes word je één op één begeleid”, gaat Megan verder. “Je begint met de minder complexe casussen, maar als je het aankan, mag je de complexere casussen oppakken. Ik zorg zelf voor mijn patiënten. Ik lees aan het begin van mijn dienst de patiënten, bespreek wat mijn planning is en waar ik op ga letten. We verzorgen de neonaten zoveel mogelijk met zijn tweeën, dus daarmee is mijn leerproces en handelen goed zichtbaar voor mijn begeleiders. Mijn begeleider kijkt dan mee en stuurt aan waar nodig. Maar het is best wel zelfstandig, ook in het contact met ouders.”

Contact met ouders

Dat contact met ouders vindt Megan een van de mooiste onderdelen van haar werk: “Je bent er toch bij op het meest kwetsbare moment in hun leven. Als je voor een kindje zorgt, zorg je ook voor de ouders. Je praat veel met ze en neemt ze stapje voor stapje mee in de verzorging zodat ze steeds meer zelf kunnen doen. Het is zo mooi als ouders voor het eerst met hun kindje kunnen buidelen.”

Beter zien worden

“De grootste uitdaging vind ik dat baby’s niet zelf aan kunnen geven wat er aan de hand is. Je klinische blik is enorm belangrijk. Ze kunnen in korte tijd heel ziek worden, dus je moet continu scherp zijn en kunnen schakelen. Ik doe dit werk om kindjes op te zien knappen, te zien groeien en ouders gelukkig te zien. Als mijn patiënten goed en stabiel door de dag zijn gekomen ga ik met een grote glimlach naar huis.”