Klinisch perfusionist Emma Peschier (29) en klinisch perfusionist in opleiding Lisa Sluijter (26) werken beiden op de OK van Erasmus MC. Een tot op heden onbekend beroep, maar daar willen Emma en Lisa verandering in brengen. Ze leggen uit wat hun bijzondere werk betekent.

Percussionist, perfectionist?

Als Emma en Lisa vertellen wat zij voor werk doen, weten maar weinig mensen wat hun werk inhoudt. “Percussionist, perfectionist? Dat horen we best wel vaak”, zegt Lisa lachend. “Het is zo’n onbekend beroep.”

Zelf wisten Emma en Lisa ook tot een paar jaar geleden niet van het werk van een klinisch perfusionist af. Ze studeerden beiden biomedische wetenschappen en wilde allebei na hun studie niet verder in het wetenschappelijk onderzoek, maar juist meer van betekenis zijn in de praktijk. “Ik wilde werken met patiënten, betrokken zijn bij het proces van beter worden”, vertelt Emma. 

Wachten waard

Lisa vult aan: “Ik wilde zien waar ik het allemaal voor deed. Toen ben ik gaan zoeken en kwam ik toevallig op de vacature voor klinisch perfusionist terecht. Er ging een wereld voor me open. Dit was wat ik wilde.” Helaas moest Lisa nog even wachten om aan de slag te gaan als klinisch perfusionist bij Erasmus MC: "Het leer-werktraject van drie jaar start maar één keer per jaar. Dus ik moest een jaar overbruggen. Maar dat was het meer dan waard." 

Hart-longmachine besturen

Als klinisch perfusionist werk je voornamelijk op de OK bij hartoperaties waarbij het nodig is om de hart- en longfunctie deels of volledig over te nemen, legt Emma uit. “Als er op of in het hart geopereerd moet worden, is dat vaak onmogelijk als het hart nog verantwoordelijk is om al het bloed rond te pompen. Wij bedienen de hart-long machine waardoor het hart leeg, gekanteld en opengemaakt kan worden, zodat de chirurg veilig en snel kan opereren.” Een verantwoordelijke functie dus.

“De hart-longmachine haalt zuurstofarm bloed uit het lichaam, vlak voor dit het hart in zou gaan. Het bloed gaat vervolgens door de machine, waar in de kunstlong zuurstof wordt toegediend en CO2 wordt afgeblazen. Vervolgens komt het bloed vlak na het hart via de aorta terug in de patiënt. Zo bypass je het hart, en wordt de longcirculatie overgeslagen, dat doet de machine”, vertelt Lisa.

Geoliede machine

Een goede samenwerking op de OK is hierbij van levensbelang, volgens Emma: “Het is bij ons een geoliede machine. De anesthesie brengt de patiënt in slaap, de chirurg start de operatie, sluit alle apparatuur op de juiste manier aan en wij nemen vervolgens de functies over. Maar ook als er iets anders gaat dan verwacht, moet je snel probleemoplossend kunnen denken en goed kunnen samenwerken. Wij moeten de afweging maken wat de patiënt nodig heeft. Dat maakt het wel heel mooi.”

Elke patiënt is anders

Door de complexiteit van ingrepen in het Erasmus MC is geen dag hetzelfde, legt Lisa uit. Complexe hartoperaties, bypass operaties en hart- en longtransplantaties zijn aan de orde van de dag: “Het werk met de hart-longmachine is in principe altijd hetzelfde, maar elke patiënt en elke operatie is weer anders. Je moet bij zulke complexe operaties goed nadenken over hoe je het gaat aanpakken en wat eventuele problemen kunnen zijn. Je kunt nooit iets op de automatische piloot doen. Bijvoorbeeld bij orgaantransplantaties, dat is heel bijzonder. Ik vind het als student echt een uitdaging om zo’n operatie zo snel mogelijk onder de knie te krijgen en mee te nemen als ervaring.”

Mooie aanvulling

“Ik vind de hartoperaties bij kinderen ook een hele mooie aanvulling op ons werk”, gaat Emma verder. “Dat gebeurt maar in vier centra in Nederland, we zijn zelfs het enige centrum met een transplantatieprogramma voor kinderen. Het hele bloedvolume van een klein kindje past in een waterflesje. Daarom moet je veel strategischer nadenken over de impact die onze handelingen hebben. Bij kinderen heeft dat veel meer effect dan bij volwassenen.”

Niet eng

 “Dit werk is zo ontzettend gaaf. “Ik vind het altijd heel leuk om uit te leggen wat ik precies doe”, zegt Lisa. “Mensen vragen dan ook heel vaak of we het niet eng of spannend vinden, je hebt toch een mensenleven in je handen. Maar hoe gaaf is het als je kan bijdragen aan het beter worden van een patiënt? Daar doen we het voor”, sluit Emma af.